Poznajemy peryferia - płytka stykowa

Wydawałoby się: coś tak prostego nie potrzebuje wzmianki. Płytki stykowe zrobiły karierę dopiero od czasów Arduino, choć na zachodzie były dostępne już od lat siedemdziesiątych. Wielu elektroników (w tym ja) podchodziło do nich nieufnie, nie wierząc – poniekąd słusznie – w stabilność obwodów złożonych na takich płytkach. I tutaj trzeba się z tym zgodzić. Płytki takie służą do szybkiego uruchamiania obwodów, ale nie do pracy docelowej. Płytki te sprawiają problemy w warunkach wibracji czy przenoszenia, źle znoszą pracę z dużymi prądami i wysokimi częstotliwościami, zwłaszcza w świecie analogowym. Każdy, kto używał takich płytek wie, że lubią stamtąd wyskakiwać elementy, a zbyt grube końcówki mogą rozepchać styki, który potem nie poradzą sobie z łączeniem standardowych wyprowadzeń. Mimo to płytki te są fantastycznym rozwiązaniem do szybkiego uruchamiania projektów, zwłaszcza cyfrowych i doboru elementów.

Mając płytkę należy sobie skompletować zestawy zworek o rozstawie n razy 1/10 cala, a także zestawy rezystorów po kilka sztuk: 220 Ω, 1 kΩ i 10 kΩ, kilka diod świecących w różnych kolorach wraz z rezystorem 1 kΩ przylutowanym na stałe, pasujące mikrostyki i wiązkę przewodów zakończonych godlpinami. Wówczas nie będzie potrzeby wyszukiwania tych wszystkich elementów za każdym razem, a biorą one udział praktycznie w każdym projekcie. Z czasem zresztą ten niezbędnik będzie się rozrastał.

Z płytkami dobrze współpracują moduły Nano, Mini i Micro, a jeśli chodzi o same płytki – także mamy tu spory wybór. Widoczna na zdjęciu jest płytką malutką, podręczną, do konfiguracji prostych peryferii. Podstawowa, duża płytka stanowi pole centralne łączone pionowo połówkami oraz okalające je poziome listwy, do których zwyczajowo podłącza się zasilanie i masę. W każdym wypadku należy miernikiem zwarć sprawdzić połączenia, gdyż nie zawsze wszystko jest oczywiste. Duże płytki często stanowią niezależne połączenie dwóch płytek mniejszych, więc linie zasilania i masy są w połowie przerwane. Część płytek można ze sobą łączyć w nieograniczone struktury za pomocą zatrzasków znajdujących się z boku.