Arduino Mega 2560 Rev3 - stary, duży klasyk

Komu nie wystarcza małe Arduino, może sięgnąć po duże. Od początku istnienia projektu, obok Arduino Uno oraz mniejszych odmian, funkcjonalnie bardzo podobnych, była dostępna wersja Mega. Przy czym należy pamiętać, że określenie dotyczyło zarówno rozmiaru płytki jak i dostępnych peryferiów, ale nie mocy. To nadal stara, dobra, ośmiobitowa ATmega, tym razem w wersji 2560.

Dla kogo zatem powstała ta płytka? Przede wszystkim do projektów, w których występuje wiele peryferiów typy: czujniki krańcowe, przekaźniki, klawiatury, diody wskazujące konkretne funkcje itp. Mamy tutaj 16 wejść analogowych, więc płytka świetnie nadaje się do projektów pulpitów sterujących z dużą ilością gałek. Wyjść PWM także jest sporo, bo 15. Dwustanowych wejść bądź wyjść aż 54.

W związku ze zwiększeniem zasobów, powiększyły się także przestrzenie pamięci. Flash wzrósł aż do 256 kB, RAM-u mamy 8 kB, a pamięci EEPROM – 4 kB

Płytka ta zrobiła dużą karierę w zastosowaniach przemysłowych. Wbrew narzekaniu sporej grupy programistów, Arduino w zastosowaniach profesjonalnych ma się dobrze, jeśli nie są to środowiska krytyczne. Po zadbaniu o dobre zasilanie i stosowaniu izolacji optycznej, płytka okazuje się wdzięcznym obiektem do budowy centrum paneli użytkownika i różnego rodzaju urządzeń z dużą ilością peryferiów, w których zadaniami krytycznymi czasowo zajmują się już specjalizowane sterowniki silników itp. zadań.

Niestety płytka jest droższa od swoich mniejszych braci, ale często, po przeliczeniu wartości elementów dodatkowych, niezbędnych w przypadku poszerzenia możliwości Uno czy Nano, może się okazać, że korzystniej będzie wybrać wersję Mega, nawet jeśli zadania programowe nie wykorzystają potencjału związanego z zasobami pamięci.