Poznajemy peryferia – płytki radiowe RDA5807M, TEA5767 i pochodne

W tak zwanych dawnych czasach chyba każdy elektronik na początku swojej kariery budował radio. Powodzeniem cieszyły się miniaturowe odbiorniczki, które dało się wsadzić do pudełka zapałek. Ze względów konstrukcyjnych zwykle odbierały tylko program pierwszy na falach długich, gdyż zbudowanie radia odbierającego wiele stacji na UKF-ie było skomplikowane. Lata biegły, z czasem pojawiły się układy scalone integrujące w sobie cały odbiornik, a jeszcze później – takie, które posiadały interfejs umożliwiający zdalne strojenie i manipulowanie sposobem pracy. Takie kompletne płytki tunerów o rozmiarach centymetra kwadratowego były popularne w czasach pierwszych multimedialnych telefonów komórkowych jako opcja w wybranych modelach z dostępnym tunerem radiowym.

Dziś wiele tych płytek stanowi standard i jest dostępnych za grosze. Mając możliwość pracy z interfejsem, oczywiście możemy zbudować kompletny odbiornik pracujący z Arduino. Płytka taka wymaga już tylko dołączenia słuchawek i anteny, przy czym anteną może być kabel słuchawkowy dołączony przez filtr rozdzielający pasmo akustyczne i wysokiej częstotliwości. Tunery pracują w standardzie trzywoltowym, z magistralą I²C (akceptują standard pięciowoltowy, ale zasilanie nie może mieć tej wartości). Pobór prądu jest niemały jak na współczesny świat cyfrowy i wynosi 20 mA, ale układ zapewnia wysterowanie słuchawek bądź w niewielkim zakresie małego głośnika. Co ciekawe, częstotliwości zadawane należą do zakresu 50-115 MHz, więc znacznie więcej niż oczekuje się od radia. Czułość półtora mikrowolta w porównaniu z tak zwanym „moim pierwszym radiem” jest rewelacyjna i większa od jakiegokolwiek polskiego tunera HiFi z czasów peerelowskich. Podobnie selektywność i dynamika, sięgająca 55 dB. Tak więc ta mała, śmieszna płytka może stać się sercem znakomitego radia analogowego, ale powstała głównie w innym celu – do stworzenia miniaturowych odbiorników przenośnych. Wkrótce wystąpi w artykule poświęconym budowie radia.